طی بیش از دوازده سال گذشته و با حضور نیروهای نظامی از 46 کشور دنیا، افغانستان هنوز بوی آرامش و امنیت را در خود ندیده است. هرچند آرامشی نسبی در بعضی شهرهای بزرگ به وجود آمده است، ولی با توجه به حضور نیروهای نظامی خارجی با شعار از بین بردن تروریسم و آوردن امنیت و آرمش و ایجاد آبادانی در افغانستان، انتظار بر این بود که با گذشت بیش از 12 سال، بحران خاتمه یافته و گروههای تروریستی القاعده و طالبان از بین برده شوند. اما اکنون شاهدهستیم که متأسفانه برخلاف این تصورات گروه القاعده با وجود از بین رفتن بن لادن، همچنان فعال و مخل امنیت جهانی است. گروه طالبان نیز نسبت به چند سال قبل فعالتر شده است که یکی از عوامل و دلایل آن، اشتباهات نیروهای خارجی و در رأس دولت امریکا است که رسانه‌های امریکایی هم بارها بدان اشاره نموده اند.
حال در چنین شرایطی بحث بر سر پیمان امنیتی امریکا با افغانستان مطرح است، پیمانی که به دلیل بعضی خواسته‌های امریکا در آن، استقلال و حاکمیت ملی افغانستان را خدشه دار میسازد. هر چند این پیمان به دلیل برخی موادی چون درخواست امریکا برای اعطای مصئونیت قضائی به سربازانش در افغانستان، در تضاد با احکام شرعی دین اسلام قرار دارد و به شدت مخالفت مردم مجاهد افغانستان را نیز به دنبال داشته است، اما متأسفانه دولت افغانستان بدون در نظر گرفتن این موارد در رد خواسته‌ای غیر مشروع امریکا تردید میکند و کار را به جرگۀ مشورتی واگذار نموده است. این پیمان شاید به نظر بعضی‌ها به خصوص عده‌ای از رسانه‌های جیره خوار وابسته به غرب، به نفع افغانستان باشد و به خیال خام آنها نسخه آبادانی مملکت؛ اما واقعیت این است که با یک قطبی شدن جهان و سلطه گری و یکه تازی امریکا، امضای توافقی منصفانۀ کشورها با دولت امریکا خود فریبی خواهد بود. امروزه در دنیا شاهد هستیم که الگو دهی و تهاجم نظامی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی غرب به جوامع دیگر گسترش یافته و اگر جوامعی هم پیدا شوند که از پذیرش سلطه همه جانبۀ امریکا سر باز زنند، تحریم‌های سیاسی، اقتصادی و... دامنگیرشان میشود. اما اگر کسی این سلطه را پذیرفت، باید توابع آن را نیز بپذیرد؛ در موضع افغانستان با امریکا بدین معنا که اگر یک امریکایی در خاک افغانستان هر جرمی را مرتکب شد کسی حق ندارد به آن شهزاده بیاحترامی کند، بلکه این دولت امریکا خواهد بود که تصمیم میگیرد وی را جریمه کند یا تنزل رتبه دهد؟!
مصئونیت قضائی سربازان خارجی بدین معناست که اگر مثلاً یکی از آن خارجیان به ناموس این مملکت هم تجاوز نماید، هیچ قدرتی در افغانستان حق ندارد تا مجرم را محاکمه نماید! مصئونیت قضائی سربازان امریکائی بدین معناست که اگر یک سرباز خارجی همچو حادثۀ پنجوائی قندهار، زنان و کودکان افغان را به گلوله بست، کسی حق ندارد آن قاتل را در افغانستان محکمه نماید!! این بدین معنا خواهد بود که دولت ما حتی قادر نخواهد بود تا حمله کنندگان به جان و ناموس این مملکت را به محکمه بکشاند، بلکه تنها نظاره گر خواهد بود تا ببیند که آیا محاکم کشور متبوع وی، آن مجرم را محکمه میکند یا خیر؟!
در چنین حالتی استقلال چه معنی پیدا میکند؟ حاکمیت ملی افغانستان کجاست؟ این خود فریبی خواهد بود در صورتی که ما قادر به محکمۀ یک شخص خارجی که مرتکب جرمی در کشورمان گردد نباشیم و ادعا کنیم که حامیت ملی مان پابرجاست. از طرف دیگر ما به عنوان مسلمان باید توجه کنیم که دین مان به هیچ عنوان این اجازه را به ما نداده است تا اختیارات خود را در خدمت بیگانه گان قرار دهیم، چون استقلال و آزاده گی از اصول انسان مسلمان محسوب میشود و در این ایام محرم باید یاد آور شویم که امام حسین (ع) شعار آزاده گی را سرلوحۀ عمل خود قرار داده و در مقابل استبداد مبارزه نمود. و حتی میتوان گفت اهمیت آزاد زیستن بالاتر از خیلی از مسائل دینی دیگر است؛ چرا که امام حسین در روز عاشورا خطاب به لشکر دشمن فرمودند، "اگر مسلمان نیستید، لااقل آزاده مرد باشید." از این حدیث میتوان برداشت نمود که انسان بدون آزادی برده‌ای است که اگر مسلمان هم باشد، اسلام وی با نقص روبرو است. ولی انسانی که آزاده باشد هر چند اگر مسلمان هم نباشد دارای ارزش آدمیت است.
منظور ما از بیان این مطلب این است که باید مواظب باشیم تا پیمانی را امضاء نکنیم که هم دین و دنیای ما به فنا برود و هم پیش ملت و آیندگان شرمگین باشیم و هم در محضر باریتعالی محکوم به عذاب دردناک ابدی اخروی.
نویسنده: جواد سروری
سرمقاله شماره 164 روزنامه انصار
تاریخ: 1392/8/21
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/1206
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
